De personages waren bij het begin eigenlijk gewoon dieren. Door de enorme populariteit ging Leen Valkenier zich meer richten op de actualiteiten, waar de burgers nauw bij betrokken waren (milieuvervuiling, minderhedenbeleid). Hierdoor vormden de personages spiegels van onze samenleving. Men zag Meneer de Uil als een synoniem voor Joop den Uyl (de ‘uil’ is een toevallige overeenkomst). Beiden waren een soort leider van hun wereldje. Verder waren er de (geliefde) bevers. Zij stelden de harde en eerlijke werkers voor. Momfer de Mol, de oude man die vroeger in de mijnen van Limburg had gewerkt (vandaar zijn gekuch), Juffrouw Ooievaar die zich ‘van adel’ voelde, en daarom ook nooit bij haar voornaam genoemd wenste te worden. Zo werden alle lagen van de bevolking belicht.

Het programma zat vol humor en was bewust niet gewelddadig. De dialoog was sneller en geestiger dan in de meeste kinderprogramma’s van die tijd. Dit vormde een uitdaging voor begripsvermogen en dagelijkse interesse van de kinderen en zorgde ervoor dat ook de aandacht van volwassenen werd vastgehouden. Verder was de variatie in karakters een belangrijke toevoeging aan het succes. De stemmen van Frans van Dusschoten (o.a. Meneer de Uil en Willem Bever), Els Scherjon (o.a. Truus de Mier en Stoffel de Schildpad) en Ger Smit (o.a. Lowieke de Vos en Meneer de Raaf) gaven nog een extra nadruk aan de karakters (lees hier meer over). Bij wijze van "gelegenheidsstemmen" namen ook Aart Staartjes (Rocus de Vrije Vogel), Trudy Libosan (Lamaar Snoespoes) en Phillipine Ackerlin (Woef Hektor) een dier voor hun rekening. Naast de stemmen was ook de muziek een grote succesfactor. Leen schreef de liedjes samen met Ruud Bos. Dit leverde hits als "Hup daar is Willem..." en "Het Stoomlied" op.